Паціху надыходзіў апакаліпсіс, кранаючы сваёю мяккаю лапай усё навокал. Мяккія лапы былі мэтафарай, таксама пацярпеўшай ад апакаліпсіса. Моск, які ўжо да гэтага часу ўяўляў сабою таксама мэтафару, добра выконваў толькі адну функцыю – акрэсьліваў прастору суцэльнага вакуму у чэрапе. Праігнараваўшы апакатастасіс, апакаліпсіс брутальна і агрэсіўна захапіў гэтую, хоць і безьзьмястоўную, прастору.
Нешта сядзела на паверхні Зямлі. Не на самой паверхні, а на трэцім паверсе ад гэтай паверхні. Яно глядзела наперад і нічога не бачыла, таму што заплюшчыла вочы. Яно не адчувала самога сябе, таму што страціла нэрвовыя клеткі. Яно разумела, што тое, што атрымліваецца напісаць – гэта ні разумна, ні прыгожа.
Пампанаццы падлягае паразуменьню. Таксама ж, як тое, што я стаю на бальконе і гляджу на цаглінкі ў сьцяне. Таксама мне трэба зразумець, што не дыхаць будзе цяжка. Не дыхаць – перашкодзіць паразуменьню. Гляджу на машыну, потым на свае ногі – і разумею. Не, не Усеагульную Ісьціну, а тое, што я стаю на бальконе і не разумею Пампанаццы. Пампанаццы – занадта прыкольнае прозьвішча. Яно перашкаджае думаць далей. Думаць і разумець Усеагульную Ісьціну.
Чорт бы пабраў яго з ягоным прозьвішчам.
А з калёнак Бэтховэн.
А з экрана на мяне глядзяць літары “Пампанаццы”. І я разумею, што я ўжо не бальконе. І трэба разумець. Трэба разумець.
Памапнаццы... Пампанаццы... Пампанацц... Адзін адзінокі пампанацц...
Сьпёка, стамленьне… А мне так дрэнна, што хоць вешайся. Пасьля экзамэнаў будзе яшчэ горш. Ага, родных не абіраюць…
Раскісаю і не маю моцы сабрацца. Час ідзе неяк без мяне…
Мама думае, што я нешта ад яе хаваю, што ў мяне нешта здарылася, а я нічога не распавядаю… Ад таго, што я кажу сапраўды нічога няма, яна мне яшчэ больш не верыць. Дасталі… У мяне ужо нэўроз на нэўрозе…
У працэсе падрыхтоўкі да эказмену, з павелічэньнем аб'ёму ведаў і звязаных з гэтым экзістэнцыяльных роздумаў, паступова хацелася зьмяніць назву дзёньнка на "круглая каробка", потым на "гістэрыя круглай каробкі"... Потым вырашыла, што з "гістэрыяй" - гэта будзе плеаназм...